شیطان اندازه یک حبّه قند است 

گاهی می افتد توی فنجانِ دلِ ما

حل می شود آرام آرام بی آنکه اصلا ما بفهمیم 

و روحمان سر می کشد آن را، آن چای شیرین را، شیطان زهرآگین دیرین را،

آن وقت او خون می شود در خانه تن، می چرخد و می گردد و می ماند آنجا 

او می شود من